menne merx martin repDeze maand is het tien jaar geleden dat Menne Merx overleed. Veel te jong. 

Zegt de naam Menne Merx iemand nog wat? Ik hoop het, maar ik betwijfel of er buiten haar kring van vrienden nog velen zijn die opveren bij het horen van haar naam.

Zouden er bij de talloze beroemdheden die ze in binnen- en buitenland interviewde, nog zijn die zich haar herinneren? Het zou haast wel moeten, een interview met Menne was geen plichtmatige ontmoeting. Praten met Menne was dolle pret en lachen, maar dan opeens bloedserieus. Ze sprak met celebrities als Johnny Depp en Hugh Grant, maar de bekendheid van de reporters die zich verdringen in de omgeving van beroemdheden, is nog vele malen vergankelijker dan de roem van de wereldsterren zelf.

Toch was Menne Merx decennia lang een zeer gewilde medewerker aan glanzende bladen, die maar al te graag haar verhalen afnamen. Verhalen waarvoor ze Europa en Amerika afreisde en die niet alleen diep groeven, maar ook met veel gevoel van humor en flair werden opgeschreven.

Deze maand (15 oktober) is het tien jaar geleden dat zij overleed, slechts 58 jaar oud. Haar laatste jaren waren niet vrolijk. Schrijfster Heleen van Royen schreef over haar op Facebook: ‘Een frivole dame met een frivole pen. Haar eigen verhaal had geen happy ending, helaas. 58 jaar is jong, veel te jong.’

Maar haar op die manier herinneren zou haar geen recht doen. Haar sombere kant trachtte zij niet voor niets verborgen te houden, daar liet zij slechts, met moeite en tegen haar zin, haar meest intieme vrienden in toe. Ik volsta met de mededeling dat zij werd gedumpt door uitgeverij Sanoma nadat ze jaren lang zich de vingers had blauw geschreven voor allerlei bladen van Sanoma en diens voorloper, de VNU (Verenigde Nederlandse Uitgeversbedrijven), zoals Mix, Panorama, Leef! en Cosmopolitan. En dat haar laatste jaren eenzaam waren doordat een einde was gekomen aan een lange, waardevolle relatie.

Blauw spijkerpak, dansende krullen, prachtige donkerbruine ogen

Ik herinner me nog goed de dag in 1977 waarop ik kennis maakte met het fenomeen Menne Merx. Ik had van de directie van de Tijdschriftengroep van de VNU een meer dan dringend verzoek gekregen een tijd de eindredactie van het kappersblad ‘Mix Mensenvriend’ op mij te nemen. Dat was goed voor mijn carrière, werd me gezegd.

Menne Merx in 2007 foto VillamediaVeel van de bittere pil werd goedgemaakt doordat Menne daar werkte. Ik zie haar nog voor me, die eerste keer. Blauw spijkerpak, dansende krullen, prachtige donkerbruine ogen. Ze was pas 24 jaar. Ze nam mij neutraal op, het klikte niet meteen, maar dat kwam snel goed. Menne was namelijk een uitblinker op de redactie, je kon haar om een klusje sturen en het kwam binnen de kortste keren goed. Ze stak met kop en schouders uit boven de rest van de redactie, die deels bestond uit geroutineerde krachten die van andere bladen waren gehaald om hun ervaring in te zetten voor wat een nieuwe klapper in de tijdschriftenmarkt moest worden na het succes van het drie jaar eerder gelanceerde blad Story. Dat Mix geen succes werd, was niet de schuld van Menne. Zij zat dan ook niet lang bij de pakken neer en ging werken als freelancer. Ze kende inmiddels mensen genoeg bij de uitgeverij om zich van een voortdurende stroom van opdrachten te verzekeren. Zo kwam ik haar een paar jaar later tegen bij Leef!, het laatste VNU-blad waar ik werkte voor ik besloot terug te gaan naar mijn roots, het dagblad.

Leef! was een spin-off van het vrouwenblad Margriet, gevestigd in het gebouw van de Geïllustreerde Pers aan de Stadhouderskade in Amsterdam. Er was een kleine kernredactie, die leunde op een groep freelancers, onder wie Laurie Langenbach en Menne Merx. Hier gold, net als bij Mix: voor een snelle klus moest je even met Menne bellen en korte tijd later liep ze de redactie op om haar kopij in te leveren. Het was dan even een kwartiertje extra gezellig, tot ze weer ‘hai hai’ riep en op weg ging naar haar volgende klus. Net als met Mix was het met Leef! na een paar jaar al afgelopen. Er was een afscheidsfeestje, waar de drank rijkelijk vloeide — Menne deed vrolijk mee, ze kon drinken als een bootwerker — en wat traantjes werden vergoten.

Ze drong tot iedereen door die op haar lijstje stond en wist hen te raken

Die dag in december 1983 was de laatste keer dat ik haar ontmoette. Ik kwam haar naam daarna nog geregeld tegen, met name in ‘Cosmo’ als ik bij de kapper zat. Ze drong tot iedereen door die op haar lijstje stond en wist hen te raken. Als voorbeeld een fragment uit een interview met Herman van Veen in het tijdschrift Midi in 2004:

Aangezien het leven zelf ook inspiratie kan zijn voor een interview — ik heb zelf net een dierbare verloren — wil ik van Herman van Veen weten of hij contact heeft met zijn overleden ouders. "Ik denk dat je dat in een breed spectrum moet zien, veel breder dan je je realiseert. Ik héb contact met ze, soms alleen al door het zien van een fraaie blauwe lucht en de ongelofelijke vrede die ik voel, omdat ik weet dat ze er zijn. Dat valt niet te ontkennen, hoewel wetenschappers dat wel doen. Ik denk dat wij mensen onszelf onderschatten op spiritueel niveau, omdat we alles wat we geloven en voelen, menen te moeten bewijzen. De hele evolutie is ooit begonnen met een gedachte en die heeft zich verwezenlijkt omdat we erin geloofden. We komen oorspronkelijk uit het water en nu vliegen we met z'n allen in een vliegtuig door de lucht! Onwerkelijk, toch? En die evolutie gaat door! Daarom moet je het zogenaamd onmogelijke durven denken en nastreven. Alleen dan wordt het waar." 

Haar goede kennis Ab Zagt, filmverslaggever van het AD, schreef over haar in Villamedia, de website over journalistiek:

Al die interviews in Amerikaanse viersterrenhotels, waar ze zelf ook zo graag vertoefde, leverden prachtige, persoonlijke en scherpe observaties op in verschillende bladen. […] ’Een dag niet geflirt is een dag niet geleefd’, was een van haar motto’s. […] In die persoonlijke stukjes was zij in haar element en schreef zij openhartig over haar eigen liefdesleven, vol zelfspot, passie en vaak getuigend van een rijke fantasie. 

Copyright © 2015-2024 Studio Martin Rep Bussum