Ik verkocht mijn Puch al in 1968. Maar veel leeftijdgenoten waren verstandiger dan ik. Zij bleven knutselen, sleutelen en poetsen aan hun geliefde bezit. Soms een halve eeuw lang. Ruim honderd van hen deden afgelopen week mee aan hun jaarlijkse Zomerrit.
Waar zijn de dromerige meisjes met lang haar, naveltruitjes en met zwarte kohl opgemaakte ogen? In ieder geval niet op het terrein in Maartensdijk waar vandaag de dertiende zomerrit van Puch66, de Puch en Tomosclub voor Hollands Midden wordt gehouden. Maar ook de coole kikkers in groene parka of wit spijkerpak die met hun zwarte of witte Puchs Den Haag of Amsterdam onveilig maakten, zijn hier in geen velden of wegen te bekennen.
De Puchbezitter anno nu is een man van in de zestig of ouder, met een klein buikje en een bril. Soms met een lange paardenstaart, een knot op zijn hoofd of een druipsnor. Of een vrouw – er zijn hier genoeg – van grofweg dezelfde leeftijd, die haar kleinkinderen trots rondleidt langs de ruim honderd Puch- en Tomosbrommers die hier staan opgesteld. Hun vingers glijden liefkozend langs de perfect glanzende lak van de breedbekkikker-koplamp of het benzinetankje. In het opbergkastje daarop worden niet langer de condooms bewaard voor het geval je toch opeens dat dromerige meisje tegenkwam, dat wel achterop je buddyseat wilde zitten en haar armen stevig om je heen slaan.
Tussen die vijftigers, zestigers en zeventigers zijn trouwens wel degelijk enkele jongeren, die hun passie voor de Puch of Tomos pas ontwikkelden toen die al grotendeels uit het straatbeeld waren verdwenen. Maar iedereen hier, van welke leeftijd ook, koestert zijn of haar brommertje, dat al minstens een halve eeuw geleden uit de fabriek in Oostenrijk (Puch) of het voormalige Joegoslavië (Tomos) rolde. Als ik die prachtexemplaren fotografeer, krijg ik gevraagd en ongevraagd allerlei details te horen. De liefhebber kan aan de koplamp, de benzinetank, de spatborden of noem maar op zien wanneer en waar de brommer werd gemaakt. Een van de Puchs hier heeft zelfs een automatische versnelling, die niet in Nederland verkrijgbaar was, maar voor de Amerikaanse en Zweedse markt werd geproduceerd.
Foto-impressie van de Zomerrit 2018 van ‘Puch66’
(verhaal gaat onder de foto verder)
Toch is het niet alles rozengeur en maneschijn voor wie zich anno 2018 nog een Puch of Tomos uit de vorige eeuw kan permitteren. Die smerige brommers uit de jaren zestig en zeventig zijn niet of nauwelijks meer welkom in de grote steden. Dat gegeven heeft de brommerclubs wakker geschud. Het afgelopen jaar zijn bovendien een paar leden aan kanker overleden. Tegenwoordig zetten steeds meer clubs zich in voor schonere brandstof. Als clubvoorzitter Cor van Breukelen de deelnemers aan de zomerrit op pad stuurt, wijst hij er dan ook op dat het niet verantwoord is met een zwaar vervuilende brommer van de natuur te genieten, terwijl diezelfde brommer natuur en gezondheid aantast. Puch66 werkt dan ook samen met KWF Kankerbestrijding; de deelnemers aan de tocht krijgen allen een collectebus onder de neus geduwd.
Dan is het grote moment gekomen: de zomerrit gaat van start. Voorop een aantal politieagenten op stoere motorfietsen. Daarachter het legertje van 124 Puch- en Tomosrijders, vervolgens weer wat politie en ten slotte een bezemwagen.
Het is een bijzonder moment. De brommers worden gestart en rijden naar het vertrekpunt. Het duurt een tijdje voor alles klaar is voor de start. Rijders en toeschouwers staan in een dikke blauwe, misselijkmakende walm, sommigen knijpen hun neus dicht. Het is te hopen dat die nieuwe, schonere brandstof er gauw komt.
Start van de zomerrit
(klik op foto)
