dicky a1 italia

Eindelijk, denk ik: eindelijk de oproep om me te laten vaccineren tegen het coronavirus. Een blanco envelop, die ik vol verwachting opentrek. Maar de inhoud is iets totaal anders. Opeens ben ik terug in 2016, bijna vijf jaar geleden.

ontbijtribeauville
restaurant agriturismo
brievenbussen lecce
AutoSoleOperai1960

Het was in de onbezorgde dagen, de tijd dat we nog op vakantie gingen. Liefst in het voorjaar, zodat Italië nog niet zo gek druk zou zijn. Het was eind april, in Holland was het nog een beetje kil, in Italië zou het al heerlijk zijn.

Het pakken van de bagage in onze kleine Fiat Punto neemt niet meer dan een kwartier in beslag. Een koffertje voor op onze bestemming, een weekendtas voor de overnachtingen onderweg. We nemen er ons gemak van. Met z’n tweeën heb je geen haast. Ruim 1200 kilometer in twee dagen, inclusief een kleine omweg vanwege een boodschap in Antwerpen.

Na Antwerpen een leuke rit dwars door België, een stukje door Luxemburg en dan Frankrijk in, dwars door de Elzas. Tegen het einde van de middag slaat de vermoeidheid toe. Ik vind dankzij de moderne techniek (even naar booking.com terwijl Dicky rustig doorrijdt) een leuk hotel in Ribeauvillé, waar de waardin ons al opwacht als we een halfuurtje later de herberg bereiken. Een paar biertjes, een wijntje, een voortreffelijke maaltijd — het ‘menu terroir’, het lokale menu, voor slechts 22 euro, elke cent meer dan waard — en ten slotte een kleine avondwandeling. “Mooi hier”, zeggen we tegen elkaar, “we zouden hier best de hele vakantie kunnen doorbrengen.”

Maar dat gaat niet. We hebben een AirBnB gereserveerd in Emilia-Romagna, waar we morgenavond willen zijn. Dus vertrekken we de volgende ochtend vroeg, tikken vlak voor de Zwitserse grens nog even Duitsland aan, verliezen anderhalf uur voor de Gotthard-tunnel en knorren vervolgens Italië binnen. We genieten meteen alweer. We zien in de verte het San Siro-stadion in Milaan waar Feyenoord in 1970 de Europa Cup won, en rijden even later de A 1 op. Nog twee uur naar Reggio Emila en dan ons dorpje opzoeken.

Zonder dat we het weten, gaat op dit moment iets fout. Ergens in het Italiaans raderwerk heeft een tikje geklonken als wij met ons Puntootje de A 1 oprijden. Of gebeurt het op het moment dat we de weg verlaten? Kan dat eigenlijk wel, de weg afrijden zonder je tolticket te betalen? Hebben we wel een tolticket gekregen toen we de A 1 opreden bij Milano Sud, in de slagschaduw van het San Siro, of hebben we zo’n punt gepasseerd waar geen slagboom is, terwijl je wel degelijk tol moet gaan betalen? Als je vervolgens de Autostrada verlaat, weten ze precies waar je op de tolroute bent gekomen, dus ook hoeveel je moet betalen.

In ieder geval verlaten we de A 1 met een brandschoon geweten bij de afrit Reggio Emilia. Het vinden van onze bestemming is nog moeilijk. Noch de TomTom noch de iPhone kan ons helpen de herberg te vinden in het dorpje Viano. Maar als we een paar keer de weg gevraagd hebben, staan we tegen acht uur we eindelijk voor de deur. Een agriturismo in een gerestaureerde boerderij waar balsamico wordt geproduceerd. Er is een voortreffelijk restaurant bij met een biologisch menu, waar wij als logerende gasten nog korting krijgen ook. Van harte aanbevolen: Agriturismo Cavazzone, Viano. We brengen er een heerlijke week door, vertrekken daarna naar een andere plaats en komen moe maar zeer tevreden 12 mei weer thuis, geheel volgens planning twee weken na vertrek.

Het jaar daarop gaat de huisschilder er met ons vakantiegeld vandoor en brengen we een rustige vakantie door in Rondhuizen, Balconia of zo u wilt Casa Mia. In 2018 gaan we opnieuw naar Italië, nu naar Apulië, en in 2019 opnieuw, met als bestemming het Gardameer en Turijn. Al die tijd gebeurt er niets vreemds. We passeren talloze tolpoorten, trekken bonnetjes en leveren ze weer in als dat moet, duwen onze creditcard in de daartoe bestemde sleuven in ruil voor een welgemeend en onverstaanbaar ‘Arrivederci!”

Toch heeft dat ene radertje in het Italiaanse systeem op 30 april 2016 ons niet vergeten. Het hikje dat het heeft gemaakt toen wij passeerden, is geregistreerd. Of misschien is het hikje wel een vergissing geweest en pas ontstaan nadat wij al lang aan onze financiële verplichting hadden voldaan, wie zal het zeggen?

Ik lees de spookbrief van het incassobureau opnieuw en opnieuw door. Het is geen schokkend bedrag dat ik moet betalen: €35,90, opgebouwd als volgt:

  • €10,40 tolgeld
  • €2,70 rentekosten voor de concessiehouder van de Italiaanse snelwegen 
  • €22,80  incassokosten.

en nog wel binnen dertig dagen ook.

Maar het zit mij niet lekker. Ik duik in mijn fotoarchief. Dankzij de moderne technieken die ons 24 uur per dag volgen, kan ik de autorit van 30 april 2016 bijna geheel reconstrueren. Ik heb Dicky half negen ’s morgens aan de ontbijttafel in Ribbeauvillé gefotografeerd en opnieuw ’s middags vijf uur aan het stuur, zo te zien nog op de snelweg. Dat moet vlak voor de beruchte afrit geweest zijn. De volgende foto toont Dicky in het hierboven aangeprezen restaurant.

Zou het kunnen zijn dat de tolpoort stuk was toen we de snelweg verlieten en de weg zonder betaling konden verlaten? Hoe ziet die afrit er trouwens uit? Via Google Maps kan ik op mijn computer de hele route meerijden in het autootje van Google Streetview. Ik zoef over de Autostrada, passeer de oprit Milano Sud. Het is af en toe een angstige ervaring, want als ik op een verkeerde plek op het scherm klik, rijd ik opeens tegen het aanstormende Italiaanse verkeer in. Maar onze afrit krijg ik niet goed in beeld.

Het raadsel blijft. Zouden we de weg per ongeluk zijn opgereden via de rijstrook voor abonnementhouders van de Telepass? Nee, dan hadden we toch problemen gehad als we de weg wilden verlaten, antwoordt Dicky als ik haar die mogelijkheid voorleg.

“Er zal wel ergens een fout in het systeem zitten’, vult zij ongevraagd aan. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Goed, een partij van twintig ansichtkaarten die we in 2018 in een fraaie brievenbus in Lecce hebben gepost, verdween zonder dat ook maar één kaart de geadresseerden in Nederland bereikte, maar dat is normaal in Italië. Het zou flauw zijn daar tegenover het incassobureau over te beginnen, al moet ik toegegevn dat de gedachte me bekruipt hun eerst genoegdoening voor die prentbriefkaarten te vragen alvorens de portemonnee te trekken.

Wat nu? Betalen of niet? Het wordt een moeilijke beslissing. 

(Wordt vervolgd)

milano sud

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum