tesla-utrSchoonzoon Marco heeft een Tesla gekocht. Een tank van dik tweeduizend kilo die je met de beweging van een pink door de scherpste bochten stuurt. Waarin je plat in de stoelen wordt gedrukt als de chauffeur accelereert. Als je een route uitstippelt langs de ‘superchargers’ door Europa, kun je gratis van Gibraltar naar de Noordkaap rijden.

Al weken van tevoren begonnen de voorbereidingen. Zo’n Tesla is geen auto die je vrijdagmiddag om vier uur nog even bestelt bij de dealer en de volgende week ophaalt. Afgezien van ingewikkelde zaken als zoveel procent bijtelling – daarmee heb ik nooit wat mee te maken gehad, ik heb mijn auto’s altijd uit mijn eigen portemonnee moeten betalen dus er viel weinig af te trekken of bij te tellen, maar schoonzoon heeft ervoor doorgeleerd dus die weet er alles van – afgezien van dergelijke ingewikkelde zaken, moet er bijvoorbeeld ook gezorgd worden voor een eigen stopcontact. Je benzinestation in je voortuin, zeg maar, want aangezien die Tesla’s niet op benzine rijden maar op stroom, moet je regelen dat hij thuis altijd aan het stopcontact kan hangen. Dat kan nog lastig zijn als je de Tesla voor de deur weet te parkeren – elke voorbijganger die over de kabel struikelt, kan een schadevergoeding vragen – en ongeloofwaardig als dat aan de overkant van de straat moet: “Buurman, mag de auto vannacht bij jou aan het gas?”

Dus moet er met de buren gepraat worden over een soort recht van onderpad: mag Marco onder jouw tuin een dikke kabel aanleggen naar zijn garage, vijftig meter verderop in de poort? In de meterkast moest een extra groep worden gecreëerd zodat de Tesla in de garage lekker zijn eigen stroom kon slurpen, en toen was het eindelijk zo ver: de wagen kon worden opgehaald in Tilburg, zo liet de dealer weten.

“Oh, jullie komen ‘m niet brengen?”, vroeg Marco verbaasd. Want voor zo’n aardig geprijsde automobiel verwacht je wel een beetje extra service. “Nou, er is vast wel een familielid dat u even wil brengen”, antwoordde Tesla in Tilburg. Ik was er blij mee, want nu kon ik met Marco en m’n twee kleinzoons het wonder persoonlijk gaan ophalen. De kleindochter bleef thuis, want dit is natuurlijk een gewichtige zaak voor mannen, daar kunnen we geen rokken bij gebruiken.

De vier jongens werden hartelijk welkom geheten door de jongedame (!) bij Tesla die ons de autosleutels kwam overhandigen. Uit de gereedstaande glimmende auto toverde ze een schattig speelgoedautootje tevoorschijn in de vorm van een Tesla.

tesla-contact“Kijk ‘ns wat een leuk speeltje voor jullie”, jubelde ze tegen Laurens en Berend. Maar meteen trok ze het cadeautje in: “Haha, neenee, dit is de contactsleutel! Die is natuurlijk voor pappa!” Geen oog voor de beteuterde snuitjes van de twee knulletjes, maar dat maakt ze straks nog wel goed, dacht ik.

Een halfuurtje later kreeg pappa eindelijk zelf die sleutel in handen, nadat de verkoopster hem alles had uitgelegd wat er maar mogelijk was met de ingebouwde iPad die in deze auto moet doorgaan voor het dashboard. Eindelijk mochten de jongens – zonder speelgoedautootje, maar wie klaagt er nog als hij in een echte Tesla op de achterbank mag zitten? – plaatsnemen. Terug naar huis, om thuis aan mamma en jongste te laten zien hoe dat er nu wel uitziet, zo’n zwart glimmend elektrisch racemonster.

“Laat mij de Volvo maar terugrijden”, bood ik genereus aan. Ik wilde dit kwaliteitsuurtje van pappa met zijn twee zoons in het nieuwe speeltje voor geen goud verstoren. Een vol kwartier na Marco arriveerde ik weer in Bussum. De jongens zaten, met jonge zusje, alweer tv te kijken.

“Waar is pappa?”, vroeg ik, “en waar is mamma?”

“Oh, eh, weten we niet”, zeiden ze, vol aandacht voor het spektakel op de beeldbuis. Op dat moment kwamen Marco en Natasja geluidloos de bocht om zoeven, Natasja aan het stuur, grijnzend van oor tot oor.

“Nou, Martin, nu jij”, zei Marco. Natasja stapte uit, het portier bleef uitnodigend open staan.

Ik aarzelde. Moest ik echt achter het stuur kruipen van deze zelfdenkende auto? De auto van de toekomst, op zijn minst van de eenentwintigste eeuw?

“Ik weet het niet hoor”, zei ik langzaam.

Beeld wordt wazig: we gaan terug in de tijd. 

 

Volgende aflevering: De 2CV, voor de pseudo-intellectueel met een smalle beurs

 

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum