tesla castricumMijn eerste auto was een 2CV en ik rijd heel tevreden rond in een kleine, pittige Fiat Punto. Nu zoef ik geluidloos door de polder in de auto van de toekomst. Alsof er onlangs geen dodelijk ongeval heeft plaatsgevonden met een zelfsturende Tesla.

Opeens stuurt de Nissan Qashqai in de baan rechts van mij naar links. Ik slik een lelijk woord in, maar blijf onbeweeglijk zitten. Op mijn dashboard zie ik dat mijn snelheid vliegensvlug terugloopt van 130 naar ruim 110 kilometer per uur, zonder dat ik iets heb gedaan. Op veilige afstand van de Qashqai vervolg ik mijn weg.

Het is een vreemde ervaring om te rijden in een Tesla. De website van het Amerikaanse automerk noemt het ‘opwindend’, ‘veilig’ en ‘sensationeel’, en daar ben ik het van harte mee eens. Het meest opwindende moet dan nog komen.

Ik moet heel hard om mezelf lachen om te rijden in een auto waar je bijna een ton voor moet neertellen. Voor mij is een auto iets om de weekboodschappen bij Albert Heijn te doen – zie mijn boeiende reportage hier – of om de tent naar de camping in Frankrijk te brengen. Ik was indertijd tevreden met de 2CV’s waar we in rondreden en ik ben nog steeds tevreden over de Fiat Punto, onze huidige auto.

Maar schoonzoon Marco heeft me al meer dan een jaar geleden een ritje in zijn Tesla model S aangeboden. Nu is dat zover. We gaan hem opzoeken op de camping in Friesland en daar gaan we met de Tesla naar toe. Want die was te klein om de picknicktafel, de barbecue, de tweede tent, de luchtbedden, de hond met bench en de boodschappen mee te nemen. Daar moest een stoere Volvo aan te pas komen, terwijl het elektrische monster in Bussum achterbleef.

“Neem die maar, Martin”, zegt Marco, “dat scheelt je een hoop benzine.” De Tesla verbruikt geen benzine, maar rijdt op een trits accu’s. Hij heeft geen verbrandingsmotor die vieze gassen uitstoot en hij rijdt zo stil als een fluisterboot op het Naardermeer. Maar het is wel even wennen.

De ‘iPad’ op het dashboard en de autosloten heten het baasje welkom


Dat begint al met het instappen en wegrijden. Ik heb de autosleutel in m’n broekzak als ik Marco’s garage binnenstap. Het reusachtige iPad-achtige scherm op het dashboard gaat aan en de portieren springen van het slot: die voelen de aanwezigheid van het baasje en heten me welkom.

Maar dan? Geen idee. Ik heb eens een kwartier gezeten in een BMW met automaat die ik moest ophalen bij de dealer voordat ik erachter kwam dat ik het rempedaal moest intrappen voor ik de ‘D’ van ‘drive’ kon activeren en wegrijden. Hoe dat bij de Tesla gaat, is mij een raadsel.

car key

Leve Facetime! Marco ligt nog in bed in de caravan in Friesland maar kan me dankzij de livestream vertellen welk pookje aan de stuurkolom ik moet indrukken om de Tesla in de D-stand te krijgen. Dan de voet van het rempedaal en oh zo voorzichtig doen wat bij andere auto’s ‘gas geven’ heet. Fase I is succesvol afgerond! Langzaam rijd ik de auto de straat in, tevreden parkeer ik hem voor de deur. Het openen van de kofferbak achter is een koud kunstje, want ik heb de vorige avond al op YouTube uitgevogeld hoe dat gaat: twee keer klikken op de kofferbak van de autosleutel, die de vorm heeft van een mini-Tesla – voilà! Een buurman die langs schuifelt met een paar hondjes schrikt op als de claxon de rust in de straat verstoort. Zeker iets verkeerd gedaan.

FaceTime staat nog aan, ik richt de iPhone op de display en Marco kan me vertellen welk icoontje ik moet aantikken om de routeplanner te activeren. Ik moet denken aan mijn vader, een kwarteeuw geleden overleden. Hij reed graag auto en had veel belangstelling voor nieuwe technieken, maar van wat wij nu aan het doen zijn, zou hij geen biet begrepen hebben. Satellieten die de route voor vandaag doorgeven? Beelden doorsturen via een telefoon die je in je hand houdt? In zijn tijd werden net de eerste mobieltjes geproduceerd, zware apparaten, model schoenendoos. Wat hem helemaal verbijsterd zou hebben, is de hand van God die deze Tesla bestuurt.

Via de app kun je de airco uitzetten of het dak open doen


tesla screendhumpDe routeplanner van de Tesla is niet veel anders dan andere routeplanners. Hij leidt ons Bussum uit. Marco ziet in Friesland via de Tesla-app op zijn iPhone waar we zijn en stuurt Dicky een screenshot van onze positie als we de A1 oprijden. Op de screendump zien we onze positie op de snelweg. Inmiddels ben ik erachter dat niet ik, maar hij zojuist de claxon liet weerklinken – grapje van de app. Hij zou ook vanuit de caravan de airco kunnen uitzetten of het dak openen, maar gelukkig ziet hij daarvan af.

We nemen de A6, de polder in. Als we moeten invoegen, merk ik het voordeel van de waanzinnige acceleratie van de Tesla. Ik druk het ‘gaspedaal’ in en spuit vooruit, Dicky in de zachte leren kussens van haar stoel drukkend. Dat gaat heel anders dan bij de Punto, wat ik trouwens een heel pittig autootje vind.

Dicky is niet gek op al die elektronica. Ze is wel blij met het symbool voor de toegestane  maximumsnelheid dat op de display verschijnt en wijst me daar geregeld op. Na een tijdje ontdek ik de cruisecontrol, en dan wordt het rijden al een stuk leuker. Het is een slimme cruisecontrol. Als er een auto voor me rijdt die langzamer gaat dan ik, neemt de Tesla snelheid terug. Nog mooier is het als we de snelweg verlaten en voor een stoplicht moeten wachten. De Tesla remt mee met de auto’s voor me en komt tot stilstand – tot het licht op groen springt en het verkeer voor mij zich in beweging zet. Zonder dat ik het ‘gaspedaal’ hoef aan te raken, begint de wonderauto weer te rijden. Veel te vroeg naar mijn zin komen we aan op de camping in Friesland, waar Marco hem meteen bij de laadpaal parkeert om de accu’s weer op te laden.

De Autopilot gaat aan, opeens rijden we keurig binnen de lijntjes


Voor de terugweg naar Bussum, een dag later, heb ik het grote moment gepland: het testen van de Autopilot. Iets voorbij Joure draaien we de A6 op en als we langs het Tjeukemeer rijden, activeer ik de Autopilot, de zelfbesturing. Op de iPad zie ik dat we nu keurig binnen de lijntjes rijden. De Tesla ziet auto’s die vlakbij rijden en houdt in de gaten of ze geen rare dingen doen, zoals de Qashqai die me even later probeert te snijden.

martin tesla2Ik stuur niet langer zelf, al waarschuwt de Tesla me via het dashboard dat ik mijn handen op het stuur moet houden. Het is alsof de hand van God de wagen controleert. Ik voel het stuur draaien als de weg een bocht maakt, en als ik het stuur of de clignoteur naar links druk omdat ik de auto voor me wil passeren, rijdt de auto zelf naar de linkerbaan en verhoogt daarna weer de snelheid tot de 130 km die ik op de cruisecontrol heb ingesteld.

Het zou heel relaxt moeten aanvoelen, maar voorlopig is dat niet zo. Ik heb nog niet het volle vertrouwen in die hand van God. Ik moet denken aan het dodelijk ongeval, een paar maanden geleden in de Verenigde Staten, met een Tesla, die een witte vrachtwagen niet zag en een fatale crash maakte. De truck zou onzichtbaar voor de Tesla zijn geweest in het felle zonlicht. In dezelfde maand waren er nog twee ongevallen met een zelfsturende Tesla, maar die hadden geen dodelijke afloop. Elon Musk, de ontwerper en de grote baas van Tesla, negeert niettemin verzoeken om de Autopilot uit de Tesla te verwijderen. Het is een ontwikkeling die doorgaat, ook van deze fouten leren we, zegt Musk.

Ik rijd m’n eigen straat in, zet de Tesla in de achteruit en laat via de iPad weten dat hij mag inparkeren. Opnieuw neemt de Tesla de besturing over. Terwijl ik mijn handen in de lucht steek en naar Dicky lach, draait de auto keurig het plekje langs de trottoirband in.

Ik stap uit. Dicky kijkt kritisch. “Hij had best wat dichter bij de stoeprand kunnen staan”, zegt ze, “en hij staat wel een heel eind bij de Volvo van de buren vandaan.” Maar ik vind het een knap kunstje van de Tesla. “Ik ga er ook een kopen”, zeg ik.

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum