katterug theo3Oude liefde roest niet. Een Volvo Amazon evenmin. Gastschrijver Theo Jongedijk over de drie Volvo’s in zijn leven. Eén te dure, één miskoop en één lot uit de loterij.

Het is begin jaren zeventig. Een arts in het Gooi heeft zijn Volvo Amazon te koop gezet in de Speurders van De Telegraaf. Ik was beginnend journalist bij de Amersfoortse Courant met een klein inkomen en een groot verlangen naar de auto van mijn dromen: een Volvo Amazon.

Hoe dat zo kwam? Op de redactie van de krant was een zekere mate van competitie wie in welke auto reed. Collega Willem Beusekamp maakte de blits met een Saab. Ja, dan kun je niet achterblijven. Wat is er dan mooier dan dat andere Scandinavische merk, Volvo.

Ik geloof niet dat Martin Rep erg gevoelig was voor dit haantjesgedrag. Als ik het mij goed herinner – hij zal het ongetwijfeld corrigeren als het niet zo is – liet het hem in zijn Renaultje-4 absoluut koud waarin de collega’s rondreden. Was hij begin jaren zeventig al getrouwd en waren er al kinderen? Met het journalistensalaris van destijds kon je in die omstandigheid zeker niet zo’n Scandinavische auto rijden. Mijn inkomen lag rond de 800 gulden schoon per maand. Kamerhuur 250 gulden, autokosten gemiddeld ook 250 gulden, niet eens bij een officiële dealer maar bij Klaas Rol, een beunhaas gevestigd in een loods even buiten de stadsgrens van Amersfoort, zodat er voor mij 300 gulden overbleef om van te leven.

Dat lijkt misschien veel, maar was het niet. Ik woonde als vrijgezel op kamers, at iedere dag buiten de deur, want koken was toen en is nu nog niet aan mij besteed. De ene dag Chinees, de andere dag saté in een geweldige tent in het centrum waarvan de naam mij is ontschoten. En ja, de drankconsumptie onder journalisten was in die dagen zeker niet gering, aangemoedigd door collega Jan van Steendelaar, de verslaggever van de pagina Soest die café De Kuil  had verheven tot onze stamkroeg. Gewoon de witte lijn op het wegdek volgen als ik weer eens onder invloed van daar terugreed naar de Muurhuizen in Amersfoort, waar mijn (zolder-)kamer was.

Spaarrekening

Telefonisch was de afspraak met de verkoper van de Amazon snel gemaakt. Zonder het mijn ouders te vertellen, haalde ik mijn spaarrekening leeg, die van de legendarische ‘Zilvervloot’, in die dagen bedoeld voor huwelijksgeluk en het stichten van een gezin. Desondanks zou ik bij lange na niet kunnen voldoen aan de vraagprijs.

De te koop aangeboden wagen was mooier dan in mijn stoutste dromen. Vier deuren, schuifdak en stralend als een opgemaakte dame. De arts stelde aan de hand van mijn nieuwsgierige blikken onmiddellijk de diagnose ‘hopeloze verliefdheid’.

De Amazon reed tijdens de proefrit als het spreekwoordelijke zonnetje. Het was alleen nog een kwestie van betalen… Verlegenheid, schroom, schaamte. De vlinders in mijn buik waren met de noorderzon vertrokken. Wederom stelde de arts de juiste diagnose. “Ik zie aan je ogen dat je het niet redt. Laat maar zien hoe ver je komt.”

Er gaapte een gat van honderden guldens.

“Zeg, Ans”, sprak hij tot zijn vrouw. “Schenk jij voor ons eens twee glazen bubbels in.” Proosten op de teleurstelling. Wat een aardige man, dat hij deze afgang, want zo voelde het, zo vergoelijkend opnam. Twee slanke hoge glazen werden binnengebracht.

“Proost.”

“Ja, proost”, bracht ik uit met een gebroken stem.

De verkoper tot zijn vrouw: “Is het postkantoor nog open? Kunnen we meteen het kenteken op de naam van deze jongeman laten zetten?” De verkoop was gesloten.

De wagen bleek van het begin af aan te duur voor het inkomen van een aankomend verslaggever. En mijn Zilvervloot was vergaan. Niettemin werd er getrouwd, kwam er al snel een dochter en even later een auto van de zaak. Van de verkoop van de Amazon heb ik altijd spijt gehad. Ik wist, eens zal er weer een ‘nieuwe’ komen.

Kat in de zak

katterug theo‘Koop geen kat in de zak’, luidde de advertentie van een deskundige die in een blad voor Volvo’s zijn diensten aanbood. Ik schakelde deze man in, om een juiste keuze te kunnen maken. Mijn oog viel op een PV544, de zogeheten ‘Kattenrug’.

Ik liet het exemplaar keuren door de ingehuurde deskundige en ging over tot aankoop. Het was aan het begin van deze eeuw, de gulden was euro geworden en ik legde, in de veronderstelling een goede wagen te kopen, 7500 euro op tafel.

Ik viel met deze aanschaf met mijn neus in de boter. Ter gelegenheid van het 80-jarig bestaan van het merk Volvo en de tachtigste editie van de Mille Miglia, de legendarische rally van Brescia naar Rome, vice versa over 1000 kilometer, mochten tachtig Nederlandse oldtimers van het Scandinavische merk een dag na de officiële start ‘dezelfde ronde’ rijden. De wagens moesten vooraf bij Volvo-Nederland in Beesd aan een strenge keuring worden onderworpen. Voor kneusjes was geen plaats.

Nou, ik heb het geweten, die keuring. Eenmaal op de brug zag ik direct al aan de blikken van de keurmeesters dat er het nodige mis was. Mijn kattenrug werd op tal van punten afgekeurd. Meer dan een voetreis naar Rome zat er niet in.

Als reisgezel had ik mijn broer uitgenodigd. Goede raad was duur. Hij kwam met het voorstel om op stel en sprong – we wilden immers mee naar Rome, en niet te voet - een ‘nieuwe’ tweedehands aan te schaffen. Dit keer dan maar bij een te goeder naam en faam bekendstaand bedrijf.

In Ulvenhout kozen we voor de auto die nu vijftig jaar oud is. Een uit Zweden rond de eeuwwisseling geïmporteerde Amazon, waarvan ik de derde eigenaar ben. Mijn broer, niet geheel onbemiddeld, liet zich niet kennen als aanstaand passagier en medechauffeur en deed een alleszins respectabele donatie. Omdat we de Alpen over zouden gaan, werden er veiligheidsgordels gemonteerd, werd er remblokkering aangebracht en kozen we voor een autoradio die onder een van de voorstoelen werd kon gemonteerd, dank zij afstandsbediening, met een antenne geplakt aan de binnenkant van de (nog originele) voorruit, om ook het dashboard in originele staat te kunnen houden. Totale kosten ongeveer 12.500 euro.

Geluksgevoel

katterug theo2Bij de tweejaarlijkse verplichte taxatie, voor de verzekering, wordt de wagen nog altijd rond dit bedrag in waarde geschat. Het geluksgevoel is sindsdien helemaal terug. Met 79 andere trotse eigenaren van op leeftijd zijnde Volvo’s deden wij dat jaar (2007) mee aan de ‘alternatieve’ Mille Miglia in Italië. Een geweldige ervaring.

Dat de autotechniek de afgelopen decennia aanzienlijk is verbeterd – ondanks het sjoemelschandaal bij Volkswagen – werd duidelijk toen de duurste klassiekers startten voor de officiële rit naar Rome en terug. Het centrum van Brescia zag een uur na het vertrek nog blauw van de rook.

We hebben de rit heelhuids uitgereden in de daarvoor geplande week. Met de ‘Guide Michelin’ op schoot koos mijn broer, een fijnproever, onderweg exquise eetgelegenheden uit waar we samen uitgebreid aan tafel gingen. De achterstand die we opliepen ten opzichte van de andere deelnemers maakten wij clandestien goed door een stukje Autostrada in te lassen waar anderen zich tureluurs draaiden aan haarspeldbochten. 

Feestje

Het kenteken van mijn huidige Amazon werd afgegeven op 28 februari 1966. De auto ziet dus aan het eind van deze maand 2016 Abraham. Tijd voor een feestje? Die vraag heb ik gesteld aan Volvo Nederland. Bij publicatie van dit verhaal is het nog wachten op een reactie. Een aardig voorbeeld toch van merkentrouw? Hoeveel klanten geven op zo’n manier blijk van genegenheid. Daar moet een bedrijf – ook publicitair - toch iets mee kunnen? Aan de Amazon en aan mij zal het niet liggen.

En als het over de kwaliteit van artsen gaat, vertel ik altijd dit bijzondere verhaal. Een betere medicus ben ik niet meer tegengekomen.

Copyright © 2015-2024 Martin Rep | Radboudlaan 14 | 1402 XP  Bussum